Çalışırız bir şeyler yaparız. Bu çalışmalarımızı paylaşmak isteriz. Bu paylaşacağımız kişilerin arkadaşlarımız veya dostlarımızın olmasını isteriz. Onların da bu işte bir pay almasını ve mutlu olması için de çalışırız. Onların mutluluğu bizim mutluluğumuzdan çok daha kıymetlidir. Çünkü başkasını mutlu etmek ve hayatında yer edinmek herkesin harcı değildir.
Herşeyin mükemmel olmasını isteriz. Eğer işin içinde arkadaşlarımız ve dostlarımız varsa, daha çok çalışırız. Utanmamak ve onu utandırmamak amacıyla uğraşırız. Önceden tüm olasılıkları tahmin etmeye çalışır, olacak sorunları önceden düşünüp önlem alırız. Sadece arkadaşımız ya da arkadaşlarımız mutlu olsunlar. Bu durum için herkesle tartışır, zamanımızı harcar kendimizden bir fedakarlık yaparız. Arkamıza baktığımızda sadece güleriz o kadar yorgunluğa. Sonuçta arkadaşımız ya dostum buna değecek. O kadar emeğimizi bir kenara bırakıp sadece o anı yani arkadaşımızın yüzündeki gülümsemeyi ve ümidi hayal ederiz.
Unuttuğumuz birşey mi vardır. Yoksa bizler bir eksik mi yapıyoruz. Ya da insanoğlu asla doymayı bilmemesinden midir? Bu emekleri verdiğimiz kişi ya da kişiler memnun olmuyor. Birden düşünüyoruz acaba nerede hata yaptım. Yoksa bilmeden incitecek bir şey mi söyledim. Sanırım şu olay aslında olmamalıydı onu sıktı bu durum. Gibisinden düşünüp onları mutlu etmek için o sırada da çalışıyorsunuz. Yalnız o kişi ya da kişiler hiçte memnun ve mutlu olmuyorlar. Orada düşünüyorsunuz ve kalıyorsunuz.
Sadece o kadar emeği düşünüp biraz saygı duymak gerekir. İnsanız sonuçta, hatasız kul yoktur ki. Herşeyi mükemmel olmasını istiyoruz. Yardımcı da olsanız bir şekilde o emeklerin karşılığı olabilir ama ne yazık ki emekler asla görünmüyor.
İnsan sadece hayal ettiğini ve istediğini almak veya görmek istiyor yoksa gerisi boştur onun için. Sizler ne kadar emek harcarsanız harcayın insanları mutlu edemezsiniz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder